Կարծիք հայտնելու անտանելի թեթևությունը

Արա, բայց շատ ղոչչաղացրեց մեզ էս ինտերնետը։ Մեր համար Սովետ Միության մեջ միջին կյանքով ապրում էինք՝ միջին ունակությունների տեր, միջին ակնկալիքներով ու միջին ամբիցիաներով միջին քաղաքացիներս։ Գորշություն էր, երևի։ Բայց երբ բոլորը միջին էին, մի հայացքը հերիք էր էդ միջինությունից առանձնացող Անհատներին նշմարելու համար՝ ոնց դաշտում խոյացած ծառերի. ամեն կողմից երևում են։ Սովետ Միություն որ փլվավ, տեղեկատվական տեխնոլոգիաներ որ զարգացան, սքայփ ու «ադնակլասննիկ» որ սփռվան ընդ երկիրս, մի էական բան փոխվեց. առաջ թե հեռուստացույցի էն հաստ-ակնոցավոր ձյաձյան համահավասար բոլորին էր դիմում ու պատմում կոլխոզի նվաճումների մասին, ապա հիմի պլանշետի ու սմարթֆոնի միջից մեզ են դիմում որպես անհատականությունների։ Սիրելի բաժանորդն անուն ունի, ծննդյան օր ունի, նախասիրություններ ունի… ու դրանց մասին ջուջուլն ու յուր բոտերը քաջ տեղյակ են… Բայց ու՞մ ա հետաքրքրում՝ բոտն ա տեղյակ, թե նորին մեծությունններ Բրինն ու Ցուկերբերգն անձամբ։ Կարևորն էն ա, որ ջուջուլի առաջին էջին ծնունդդ շնորհավորելու համար հեփփի բյոզդըն պատշաճ գրվում ա։ Փաստորեն Ջուջուլն ա գրում, արա՛, ՋՈՒՋՈՒԼԻ ԱՌԱՋԻՆ ԷՋՈՒՄ, արա՛, ջոկում ե՞ք…

Աշխարհի տափակ էությունը

Էս ֆիզիկոսները մազալու մարդիկ են. տեսան ալամ աշխարհի միացյալ տեսությունը չեն գտնում, ինչ որ միաչափ լարեր-մարեր մեջ գցին… հետո էլ, թե՝ բա իմանում եք՝ տիեզերքն ու մենք էլ մեջը, շրջակա եղած-չեղածով հանդերձ ընդամենը մի հոլոգրամային պատկերք ենք։ Իմա՝ ամբողջ տիեզերքը հոլոգրամ ա։ Եգիպտական բուրգերը, Ալեքսանդր Մակեդոնացին, Խաչիկ Ստամբոլցյանը, Ջորջ Ուաշինգթոնը, Տաթևի ճոպանուղին, Նապոլեոնը, Տարոն Մարգարյանը, մեր հարևան Ռաֆիկ ձյան, ավտոս, դու, նույնիսկ՝ ես… բոլորն, ում գիտեք ու չգիտեք, երկչափ հարթության մեջ պարփակված էակներ ու օբյեկտներ ենք… կամ իսկի էակ էլ չենք. տեղեկություններ ենք… պատրանք…