Օրն ունայն, անիմաստ... անհավես նայում եմ կոմպին.
Կիրակին էլ վաղուց ներդաշնակ համարվել չի կարող...
Կյանքը վազք է դարձել, իսկ վազելը՝ դժվար ու խրթին.
Լավ ա Քիմը ծնեց…
Իր բալին ես կուզում նվիրել հաղթական մի ներբող...
Թե վազորդ եմ ես. թե վազում էի դեպի փակուղի,
Թե վազքը կյանքիս լի էր զանազան խոչընդոտներով՝
Իմ ճամփան հարթվեց, առջևս չկա ոչ մի զարտուղի.
Չէ՞ որ Քիմը ծնեց…
Մարաթոնն անգամ անմռունչ կանցնեմ ջլուտ ոտքերով...
Ֆինիշին հասա. սիրտս իմ կրծքից ուզում է թռնի,
Ուզում է թռնի, օվկիանը կտրի, հասնի ծննդատուն,
Մի երկու մանեթ Քիմի բուժքույրի գրպանը խոթի...
Աչքալուս անի…
Աչքալուս տանի Քարդաշյան Քիմին ու իր սև մարդուն։
Թե գազը թանկ ա, ու թե ռոճիկը դժվար բարձրացվի,
Թե տնտեսական աճի արգասիքն օֆշոր է հոսում,
Թե գաղջ ու տխուր էս մթնոլորտը հազիվ թե ցրվի.
Մեր Քիմը ծնեց...
…ու լրահոսը պիտի խլացնի էն ցավ ու ցասում...